باز هم کوچ عاشقانه پرستوها، و آسمانی شدن مردانی بزرگ از تبار جبهه و جنگ، برگ زرین دیگری را بر صفحه تاریخ پرافتخار شهر ایثار و شهادت، شهر «دارالمؤمنین» نجف آباد ضمیمه کرد.
حاج احمد کاظمی و حاج غلامرضا یزدانی را همه می شناختند، تمام کوچه پس کوچه های شهر، رزمندگان دوران جبهه و جنگ، سرداران بی سر و یاران دوران خط مقدم، همه او را خوب خوب می شناختند.
سردار سرافراز دیار نجف آباد آسمانی شد و به فرموده رهبر معظم انقلاب :
«به آرزوی دیرینه خود نایل آمد و رو سفید شد»
مگر غیر از این می خواست !؟ که «بارها تا مرز شهادت رفته بود.»
خبر شهادت «حاج احمد» در تمام شهر،استان و کشور طنین انداز شد،آخر او فقط در نجف آباد فرمانده 3 هزار بسیجی شهید بود،همرزمان آن روز شهید و سرداران امروز حتی تاب دوری از پیکر پاک و آسمانیش را نداشتند و همگام با مردم نجف آباد هفت روز در محفل وداع، تشییع و بزرگداشت او حضور یافتند.همه آمده بودند، با دنیایی از خاطرات، خاطرات عشق و ایثار و خوبی های بی انتهای او. تمام اهالی جنگ و همسنگران او در یک کلام معتقد بودند:
«حاج احمد عاشق شهادت بود و جز این بهایی برای آخرت نمی داد.»
محمد مهدی فرزند بزرگ حاج احمد از دلتنگی های پدرش گفت «که چقدر دلتنگ خرازی و باکری بود، گویی هیچ سرمایه ای جز آن دو شهید ندارد.»
می گویند: «حاج احمد» در هر محفلی از شهدا یاد می کرد و بر جا ماندن خود از قافله عشق آنان می گریست، و اما مردم شهیدپرور نجف آباد سنگ تمام گذاشتند،سهم معنوی آنان از آن همه ایثار و خودگذشتگی دوران جنگ همین شهدا ی عزیزی است که پرافتخار بر دوش آنان تشییع می شود، حتی سوز و سرما و بارش باران هم نتوانست از عظمت حضور این مردم بزرگ و همیشه در صحنه و در رکاب ولایت کم کند. آسمان هم دلتنگی اش را در روز عید قربان، هم ناله با مردم این شهر و دیار و با قطرات اشک آنان بدرقه، راه شهدا کرد.
همه آمده بودند، آخر «حاج احمد» متعلق به یک شهر و دیار نبود، «او» متعلق به یک ملت بود، از همین رو، یاران وفادار و مردم قهرمان ایران همه جا پیکر پاک و آسمانی اش را همراهی کردند.در شهر ما «نجف آباد» نه کسی را دعوت کردند و نه کسی دعوت نامه خواست، همه آمده بودند، در شب عید قربان، روز عید قربان و تمام روزهایی که مراسم سوم و هفتم آن عزیز برپا بود. می دانید حضور آسمانی حاج احمد در روز عید قربان در این شهر به چه معنی بود؟!
ای صبا از جانب ما به اسمعیل قربانی بگو زنده برگشتن از کوی یار شرط عشق نیست
آری! حاج احمد همراه یاران وفادارش خانه دل را طواف کردند، آن هم در روز عرفه.
کاظمی شیر جبهه ها رفت و نیامد کاظمی فرمانده بی ادعا رفت و نیامد
رفتن و نبودن شهید کاظمی و باور آن سخت است، اما «محمد مهدی» ناراحتی خود را از نبودن و شهادت پدر نمی داند. او در جمع مسئولان لشکری و کشوری در مراسم تشییع جنازه پیکر پاک پدر گفت: «ناراحتی من از شهادت پدر نیست، ناراحتی من از دیدن ناراحتی و غم رهبرم- سیدعلی- است.»
و باز «محمد مهدی» دیگری، فرزند برومند شهید غلامرضا یزدانی در رثای پدر چنین گفت: «پدرجان! هیچ می دانی آن روز که شهید شدی، روز تولدت بود، تولد دوباره ات مبارک باد!»
«فرزند شهید یزدانی» شهادت پدر و دیگر یاران را سند افتخاری برای مادران، همسران و فرزندان شاهد این شهر و دیار دانست و گفت: «بزرگترین انسان ها به بزرگترین آرزوها می رسند».
آری، «حاج احمد» و همراهان رفتند، آنان خوب بودند، خوب ماندند و خوب رفتند.
دلم برای کسی تنگ است که باغهای محبت به عشق او سبز است و دشتهای عطشناک به یاد چشمه جوشان اشک او سیراب.
دلم برای کسی تنگ است
که کوچه های شقایق و پهن دشت شفق به یاد زمزمه هایش هماره خونرنگ است
دلم برای کسی تنگ است که شامگاه سپید کوله بار خود را بست,و سر سپرده بدنبال عشق راهی شد................................................
دلم برای کسی تنگ است که غنچه نیز برایش عجیب دلتنگ است
برای برادر خوبم ...شهید گمنام